Çiçek getirene sopalı cevap, sol yanım hüzünlü

Bir süreci daha yaşadık.

Öyle böyle değil sol dediklerimizi de bir kez daha tanıdık, sağ dediklerimizi de...

Demokrasi savunucularını da tanıdık, barış istediğini söyleyen milliyetçileri de...

Nelere gördük, neler yaşadık anlatılası değil ama o en sıcak günde, dost merhabası ile güne başladığımız da gerçektir...

Neler gördük şu 3-5 günde, dostlarımızı da gördük, kağıt üstündeki demokrasi kaplanlarını da...

Ne adınızın içine demokrasi kelimesini almanızın, ne de tüzüklerinizin ve programlarınızın içine onlarca insan hak ve özgürlüklerine saygı kelimesini yazmanızın, yaşamda sınanmıyorsa, kelimelerle anlatılanın değeri olmuyor, bunu da çok net gördük...

Çok şey öğrendik bu 3-5 günde, CTP Gençlik Kolları eylem sonrası basın açıklaması yapıyor ve “bu eylem nedeni ile CTP Gençlik Kollarına çamur” atıldığını iddia ediyor. Nedeni basit, bu eylemin CTP Gençlik Kolları tarafından düzenlediği iddia edilmişti. Yani Türkçesi ile CTP için bu eylem bir çamur atma, yani...

Yanisi yok aslında, onlar bu eyleme nasıl baktıklarını açıkladılar, kim ne anlamak isterse anlar, Türkçe bilgisi olan da bu cümleden ne anlanması gerektiğini anlayabilir. Bir eylemi beğenmeme veya katılmama elbette herkesin hakkı ve bir eyleme birileri katılmıyorsa bunun eleştirisi de en az katılmama hakkı kadar doğaldır. Ama bazen öyle cümleler sarf edilir ki, hem katılmaz, hem de eyleme sözcüklerin oyunu ile saldırırsan, onu küçültmeye çalışırsan sonrasında sana gelecek eleştirileri de kaldırmak zorundasın ama CTP Gençlik Kollarından dostların buna da tahammülleri yok.

“CTP Gençlik Kolları olarak bizim ismimizi kullanarak akılları sıra CTP’yi kötülemeye çalışan söz konusu kuruluşların ve bunların CTP’yi toplumdan uzaklaştırmak için gece gündüz yalan ve hiçbir ahlaki ve basın değerine sığmayan, çirkin söylemlerini kınıyoruz”

Bu cümlede net aslında anlatılan, bu eylem aslında yapanı toplumdan uzaklaştırır diyor dostlar, o yüzden bizi bulaştırmayın, biz toplumdan uzaklaşmak istemiyoruz ve böylesi bir fena eylemle ismimizi anmayın ki partimiz kirlenmesin...

Varsın biz kirli kalalım, dostlar bu eyleme katılmayarak isimlerini de böylesi ‘kirli eylemlerden’ sakınarak korusunlar, varsın onlar da yeni bir Kıbrıs’ı kurmayı hayal etsinler, bizler de...

Biz kirlenerek böylesi eylemlerde yolumuza devam edeceğiz. Rejimin dayatmalarına karşı, uslu çocuk olup vitrinlerinde süs olmayı red ederek, yaramaz bir çocuk olarak kalacağız ve onları hep üzeceğiz.

Değişim mevcut durumla uzlaşarak değil, onunla çelişerek kendine yer açar ve kendini statükoya karşı dayatır, tarih boyunca bu böyle oldu ve bundan sonra da farklı olması beklenemez...

Sol yanım, en çok yaralı yanım...

Neler gördük şu 3-5 günde adına hem barışı hem de demokrasiyi alan Hareketçiler, ellerine sopalarını alıp Muratağa’da dövecek adam arayanları göremediler, tek satır açıklama yapma gereği bile duymadılar.

İçlerinde kimler yoktu ki...

En sosyalistleri vardı, gece gündüz bizleri rejimle işbirliği yapmakla suçlayan ve sosyalist mücadelenin nasıl verilmesi gerektiğini sayfalar dolusu anlatan, onlar da sustu...

En radikalleri de vardı ki alanlarda Kıbrıs Cumhuriyeti bayrağı açarak bunu ispatladıkları hayaline kapılanlar; gece gündüz işgal kelimesi geçen onlarca yazılar yazdılar, kendilerine en büyük muhalif ünvanını uygun da gördüler, ama onlar da sustu...

Bu ülkenin ana muhalefet partisiydiler, askerle takıştıklarını iddia ederek demokrasi havarisi kesildiler, ama onların da sopalılara söylecek sözü yoktu...

Herhalde, seçim zamanıydı, demokrasi ve özgürlük Aralıktan sonra bu mahalleye gelecekti, o yüzden boşuna aramayın, aranmayın demek istedi dostlar. Dostların böylesi demode kelimeler için mücadele etmesini beklemeyin, onların işi çok ciddi, ülkeyi kurtaracaklar...

Neler çektik ey halkım, kurtarandan kurtulabilmek için ama gene birileri çıkabiliyor kurtarıcı olarak. Aslında kurtarıcıdan sakınmak gerek ama neylersin birileri karar verdiyse, sana sormasına gerek yok, o seni senin adına elbette kurtaracaktır...

Neler gördük şu 3-5 günde...

Oturmuşlar çarşaf çarşaf, koca koca bayrakların ardına, ağızlarından tükrükler saçarak, çirkin ve insanlığı utandıran sözler söylüyorlar. Diğerinin acısına saygıları yok, diğerinin kaybettikleri için ‘geberilmiş’ diyebilmekteler...

Onlar bunları söylerken insanlığımız utandı, üzülemedik ama yalnızca utandık...

Toprak koyup diğer toprağı kirleteceğimizden söz ettiler, gene utandık, gene üzülemedik, biz öyle bir şey demedik diyemedik, ne diyebilirdik ki, toprağın toprakla kirleneceğini iddia edene...

Onlarca can verdik bu topraklara, savaşlara karar vermemiş, savaşlarda taraf olmamış onlarca sıradan binlerce Kıbrıslı’nın yaşamına mal oldu geçmişte yaşananlar. Bir kez daha olmasın diye Kıbrıslı Türklerle Rumların ortak girişimi ile çiçekler bırakmak istedik, Muratağa’da, Nazi Almanya’sından ödünç alınıp oraya monte edilmiş SS Subayları çıktı önümüze, Mussollini’nin İtalya’sından Kara Gömlekliler de vardı aralardı. Ellerinde sopaları, yumurtaları ile çiçek getirene kendi anlayışlarına uygun cevap vermek için dizilmişlerdi...

Utandık ama üzülemedik. Demek dünya savaşlarına neden olan faşizmin ruhu hala yaşıyor ve onlarca acıya rağmen hiçbirşey öğrenememiş olanların Muratağa nöbetlerini gözlerimiz dalarak izledik. Demek hala daha kinleri ile adam öldürebilecek olanlar var. Demek ki hala da çiçek getirene öfke ile sopalı karşılama töreni hazırlanıyorsa, barışa çok uzağız herhalde...

Aslında hiç de uzak değiliz, yalnızca 5-10 kişiydiler. Bu toplum onları sahiplenmemişti ama gene de utandık ama üzülemedik...

Utandık hem de çok utandık, Mağusa Kaymakamının Girişimin temsilcilerinin ailelerini arayarak bizzat tehdit etmesinden utandık, ellerine sopaları alıp oralara gidenlere hiçbir soruşturma açamayanlardan utandık, onlara destek verenlerden de utandık, demokratik ve çağdaş bir ülkede olsak böyle mi olurdu dedik kendi kendimize ve bir kez daha utandık...

Kimileri katıldıkları şoven savaş törenlerinden kafalarını uzatıp, şimdi zamanımıydı diye eleştiriler yaptı, kimi oturduğu koltuktan güzel eylem dedi amalı şekilde bitirdi köşeyazılarını, kimi orasını burasını, zamanını beğenmedi, olsun biz kucaklaşırken diğerinin acısı ile ve dini, dili, rengi ve ırkı ne olursa olsun bu ülkeyi ortak vatan sayanlarla bir kez daha olmasın diye ortak mücadele için sözleşirken yaptıklarımızla huzurluyduk...

Kucaklarken 15 yaşında savaşta öldürülen Vasilia Georgiu’nun ailesini, acılarına ve göz yaşlarına ortak olurken, isterdik ki kucaklayabilelim Muratağa’daki ailelerin acısını da ve onların gözlerinin içine bakarak bu acıları bir daha kimse yaşamasın diye en acı olanı sahiplendiğimizi ve kurmak için yeni bir Kıbrıs’ı kararlılığımızı anlatabilmek isterdik...

Anlatamadık ama devam edeceğiz...

Varsın birileri ürksün, varsın ‘sayı önemli değil, 3 oy 3 oydur’ diyen kurtarıcılar kaybetmemek için oycuklarını, yutkunarak seyreylesinler, birileri ‘kirli’ eylem diyerek katılmasın. Varsın birileri bu defaya da silahlanıp gelsin...

Sözümüz var yarınlara, o yüzden geri geleceğiz...

Düş yolculuğunda pusulasını kaybeden sol...

Bir süredir, Kıbrıs’ın kuzeyindeki sol üzerine onlarca yazılar yazdım, tartışmaya, tartıştırtmaya çalıştıklarım oldu ama ‘şimdi bunları mı konuşacağız’ cevapları arasında sözlerimiz kaybolup gitti...

Sol bir süredir iyice dibe çöktü. İyici anlamsızlaştı. İyice sözü dinlenmez oldu. Eleştirdiği rejimin kendisine benzedi.

Yazıya girmeden ‘sol’ tanımlama üzerine Ragıp İncesağır’ın Gelecek dergisindeki yazısı için yazdığı dipnotu buraya da almak isterim:

“Solun ne olup ne olmadığına ilişkin bir tartışmanın yaşanması gerektiğine tabii ki ben de inanıyorum. Ne var ki, solculuğun bizim analizlerimiz dışında da bir "aktüel" anlamı var ve bu anlamı ortaya çıkarıp; onunla hesaplaşmadığımız sürece solculuk, "hepimizin" ortak adı olmaya devam edecek. Yoksa tabii ki nasıl olsa "onlar solcu değil ki; solcu biziz" kolaycılığıyla ya da "bir kısım sol" diyerek saydığım problemlerin bizden uzak olduğunu zannedebiliriz. Böylece kendimizi de kandırabiliriz. Yok; böyle yapmayalım. Solu şimdilik kaydıyla, hepimiz olarak tanımlayalım. Böylece, bu vesileyle sadece "onlara" değil, kendimize de bakalım.” [ Yalan... Riya... Demagoji ve Sol , Ragıp İncesağır, Gelecek Dergisi Sayı 11 / Temmuz-Ağustos 2003]

Yazıya geri dönersek, sol pusulasını kaybedeli epeyi oluyor, yönünü bulmak için kuzey yıldızını da görmek istemiyor niceleri. Kendi yaşam alanına sıkıştırdığı zamanların, kendi dergahındaki ayinlerin, törenlerin dışında sol sözcükleri kullanmıyor...

O kadar ki seçim sürecine girilmesi için zorlandığımız bugünkü koşullarda, en militan solcunun bile ağzından duyduklarımız tüylerimizi diken diken etmeye yetiyor. Militan acı acı dert yanıyor ‘başka ne yapabiliriz ki, elimizde başka ne olanağımız var, alanlara çıktık da ne oldu, ne değişti’. Anlaşılan militan dertli. Dertli olması doğal çünkü usta diye baktıkları ona düş kurmayı unutturdu. Yeni kuşağa, düş kurmak yerine gerçekçi olması öğretildi. Düşlerimiz kadar özgür olduğumuzu söyleye Che’nin t-shirtleri giyip onun gibi yaşama ağırlığını kaldıramayan bir sol kuşak yetişiyor. Sol hep ütopyası peşinde koşan ama ütopyasanında boğulmayandı:

“Bir hayalin izini sürmek, "imkânsızı istemek" hep en büyük özelliğimiz olacak. Bizi daima isyancı kılacak. Uyumsuz, huzursuz kılacak. Bu zalim zamanın gerçeklerine teslim olmayacağız hiç. Ütopyamızı, adamızı hiç kirletmeyeceğiz” diye yazıyor yazar ama acı acı da ekliyor: “Ama... Ama bu, muhayyel bir halk ile muhatap olmak; onunla konuşuyormuşuz gibi yapıp kendimizle konuşmak; halkta, onda olmayan bir takım erdemler görüp, yüceltmek, iki eve gidip mahalle çalışması, üç işçi tanıyıp proleter hareket kurduğunu sanmak anlamına gelir mi? Çelişki gibi görünse de kurgulanmış, sanal bir halk için dövüşmek, ölmek, onun adına "infaz" etmekle; halkın sahici yüzüyle karşılaşmaktan korkarak, mümkünse ona hiç dokunmamak aynı sorunun farklı yüzleri. Bu yüzdendir ki, uzunca bir zamandır sol, kendinden başka kimseyi siyasetin konusu, öznesi, muhatabı yapamadı.” [agy]

Neysa bizim sol için bunlar yine de şimdi tartışılma zamanı olmayan konular olacak, şimdi daha önemli işleri olacak. Halk onlardan birlik kurmalarını istemişti, onlar da kuracaklar. Kursunlar ve ‘büyüklerin’ dünyasında yerlerini alsınlar:

“Sokaktayız... / Çocuklar / bilyelerini paylaşan / ağız dolusu gülen / avaz avaz bağıran / kedilerle oynayan / duracağı yeri bir türlü bilmeyen / bisiklete binen / zıp zıp zıplayan / yanlış yapan / düş kuran çocuklar...

Herşeyin karşılıklı olduğunu bilen, nerde durulacağını söyleyen, ‘karını maximize eden’, kin tutan, Mersedese binen, televizyonlardan çıkardıkları savaşları izleyen büyükler” [Otonom Dergisinin Arka kapağı 2. Sayı Aralık 2002]

Rejime karşı mücadele, çoğu zaman çocuk olmayı bilmektir büyüklerin dünyasında...

Özgürleşme, önce bireyden başlanmalıdır ki birey özgürleştikce çevresini de özgürleştirebilmeli...

Ama kendini büyüklerin dünyasına kısarsa birey, başka neyimiz var ki derse militan, o zaman onun önce kendi ile hesaplaşması gerek...

Başlamalı okumaya sistem karşıtı hareketlerin tarihini, nerden nereye gelindiğini, nereye gidildiğini...

En basitinden başlamalı, küreselleşme karşıtlarının öykülerinden de yararlanabilir ama bir yerden başlamalı ve militan, önce kendini özgürleştirmeli...

Umudu yeniden kazanmalı, düş kurmayı öğrenmeli sağın her türlü kirlenmişliğinden de kurtulmalıdır:

“ “Yeni bir dünya”yı tahayyül etmek, imkânlarını araştırmak ve bunun için kavga vermek demek olan solculuk, yalanı ta başından beri lanetlemişti aslında. Yalan, eski dünyaya ait; “egemenlerin durumlarını korumak, daha çok sömürmek ya da kitleleri daha fazla uyutmak” amacıyla kullandıkları bir yöntemdi. Gerçek ise devrimciydi.” / “Propagandanın, yalın sözün kifayet etmediği, her türlü ilişki kurma çabasının karşılıksız kaldığı bu yeni durumda sol, burjuva siyaset tarzının gücü karşısında yenilgisini sessiz sedasız kabul etti. Bükemediği bileği öptü. “Madem bizim yöntemimizle olamıyor, o zaman biraz da onların nasıl başardığını anlayalım; görelim; deneyelim” dedi. Kanımca yalan ve riya böyle bir sürecin sonunda bulaştı sol siyasete.” / “ “Seçimlerde yüzde 10 barajını aşıyoruz” yalanı böyle bir yalandır. Taammüden söylenmiştir. Yalancı, seçim sonrasında böyle bir yalanı “seçim sonuçlarını etkileyeceğini düşünerek söylediklerini” itiraf etmiştir. (Seçmenin bu yalandan etkilenmediği gerçeğini bir yana bırakalım.) Asıl düşündürücü olan, yalanın siyasette bu kadar açık açık ve utanmadan kullanılması neden hiç tartışılmamış; ciddi hiç bir tepki almamıştır?” / “Yalan solda sadece bir “göz boyama” aracı olarak kullanılmaz. Bir ideolojik mücadele aracı işlevi de görür. Bugün, asgari ahlaki kurallar bile bir kenara bırakılıp, hiç bir politik çözümlemeye gerek olmadan, siyasal muarızlar istenildiği gibi suçlanabilir.

Filancaların “sosyal demokrat, şoven, marjinal, AB’ci, neo liberal, beyaz Türk” vs. olduğunu savurursunuz ortalığa. (Ufuk Uras için Aydınlık dergisinde yazılanları unutacak mıyız? [Burda okuyucu bu örneği Kıbrıs’ta Sosyalist Gerçek Gazetesinin YBH için yazdıkları şeklinde de okuyabilir (yn)]) Nasıl olsa ne taraftarlarınız ne de 3. şahıslar size “neden, nasıl vardın bu kanıya?” diye sormayacaklardır. Söz yine, uçuşan bir tüy hafifliğinde, hiç bir karşılığı olmayan haliyle boşlukta kalacaktır.” / “Yalan söyleyerek, bunu bile-isteye, bağıra bağıra yaparak, gerçeklerle ve ilkelerle istediğimiz gibi oynayabileceğini sanarak, en önemli kozunu da kaybetmiyor mu? Solu çekici kılan ne kalıyor geriye? Umudu yalanla mı büyüteceğiz?” [Gelecek dergisi agy]

Evet, sol siyaset sağlaştıkça, umudu yalanla mı büyüteceğiz sorusu en ağır şekli ile kendini dayatıyor. Bizim sol, büyüklerin dünyasında yerini alıyor, karşılıklarını arıyor siyasetinin, düşünü, ütopyasını terk ediyor. Ağzında sakız ettiği ‘halk istiyor’, ‘halkın birliği’, ‘halkın talebi’ gibi ağdalı laflarla dönüştüremediği kitlelere atıflarda bulunuyor ve kendi dönüşümüne kılıflar arıyor. Dönüşüyor, dönüştükçe kendi olmak çıkıyor, kendi olmaktan çıktıkca hareketin militanının morali bozuluyor, yalnızlaşıyor, kendinin bile inanmakta zorluk çektiği alanlara sıkışıyor. Başka ne yapılabilir sorusunun cevabını bulamıyor. Sınavda, tam da biz burasına çalışmadık diyerek haylazlığını örtmeye çalışan öğrencinin masumiyetine bürünmeye çalışıyor ama bürünemiyor çünkü kaç zamandır hiç ders çalışmadı ki. Son neyi okumuştu ki militan?

“Solcu bir radyoda programcı, geçenlerde hükümet hakkında heyecanlı heyecanlı konuşuyordu: “Halkımız bunu istemiyor. Halkımız, özgür demokratik bir ülke istiyor. Halkımız yüzbinlerce kişiyle meydanlarda bunu haykırıyor...” falan. Keşke gerçekler söylediği gibi olsa. Ama maalesef değil. Bunu tespit etmekle başlayacak herşey. Milliyetçi için de millet, aynen böyle muhayyel bir kavramdır. Aslında var olmayan, onun tahayyül ettiği, olmasını istediği bir şeydir.

Karar vermeliyiz; halk bizim için de böyle bir şey mi? Onu uzaktan sevmek aşkların en güzeli mi?

Benzer bir kendini kandırma hali de zaman konusunda yaşanır. İster halka ister kendimize söyleyelim; yalan bize ait değil. Eski dünyadan ödünç alınmış her şey gibi, örgüt yapılarımız, dilimiz ve düşünme sistematiğimiz gibi, yalan da, bizi kendi dünyasına mahkum ediyor. Oradan çıkma olanaklarını elimizden alıyor. Bizi çirkinleştiriyor.” [agy]

Çirkinleşiyoruz, halkın birliği lafazanlıkları arasında, ağız dolusu kendimizin bile inanmakta zorlandığımız öyküleri anlatırken de çirkinleşiyoruz. Sol düşünü kaybedeli çok oluyor. Sol düşünü kaybedeli burjuvaziyi taklit ediyor “ama hiç bir şey burjuvaziyi taklit etmenin mazereti olamaz” [agy], sol bunu algıladığında kendi olacak ama anlamak için çaba sarf etmesi gerek...

Düşlerimiz kadar özgürüz diye yazıyor militanın t-shirtünde ama militanın düşleri işgal altında. Hem kelimenin tam anlamı ile işgal altında, hem de soyut anlamı ile... Sıkıştığı coğrafyada hem somut, hem de soyut özgürleşmesi gerektiğini anlayamadan, başka ne yapabiliriz ki sorularını yüksek sesli mırıldanmayı sürdürüyor.

Sol, sağlaştıkça, ona benzedikce umut olmaktan çıkıyor, umudu büyütmek için önce özgür olmak gerek ama militanı artık özgürleşmek de korkutuyor çünkü halkın birliğini, halkın kurtuluşunu istememek, aforoz edilmekle ayni anlama geleceği de öğretilmiş kendisine. Madem halkın birliğini isteyeceğiz o zaman başka bir şey yapmak gerek yani sağlaşmak gerek...

Umudumuzun üzerine kar yağıyor. Umut kar altında, yaşam kar altında.

Kar altında yaşam için önce bireyin özgürleşmesi gerek...

Yaşam kendini bir kardelenin tomurcuğunda saklamakta, umudu büyütecek yarının sıcaklığını hissettiği gün, kendini boylu boyunca örten karlara rağmen yer altından gün sıcaklığına çıkaracak, hüner kardelene yaşam alanı açmakta...

'Gün birlik olmak günü'ymüş!!

Ve döndük yine birlik sorununa. Birlik sorunu üzerine yazılan ve yazılacak yazıların asla sonu gel(e)meyecektir. Ancak tüm tartışmalar boyunca ortaya konması gereken asıl çaba, ‘bu süreçte yanyana durma olanağı ortaya çıkmadı ama bir sonraki süreçte yanyana gelinebilir’, bu yüzden eleştiri ve pratikler de bunu karşılayacak düzeyde olmalıdır. Geçmiş süreçte bizlerin de dozunu fazla kaçırdığımız eleştiriler olabilir ama yaşam bize bazı şeyleri öğretebilmelidir.

Düşman kelimesi ağır bir tanımlamadır ve ortaklaşma imkanı olanların birbirlerini ‘düşman’ terimi ile tanımlamaları bir sonraki sürecin de önünü tıkar ve bir sonraki süreçte ‘düşman’ olarak tanımlananın birlik sürecine yanaşmama hakkını doğurur[1]. Militarist[2] olmayan bir düşünce biçimi ile bakıldığında ‘birlik’ çağrısı yapılır, birlik olma emri verilmez. Eğer emir değilse herkesin kendi yolunu seçme hakkı vardır. Ama militarist bir bakış açısı ile bu emirdir ve emre uymayanlar da çeşitli tanımlamalarla tarif edilebilirler[3]. Demokratik yapılanmalarda bu kabul edilebilir bir davranış değildir. Bu emre itaatsizliği düşman sınıflaması ile de tanımlanması sonrası süreç başka bir boyutta devam eder.

Sözde Sosyalist Parti, militarist bir eğilimle birlik emri verdi ve emre itaat etmeyenleri düşman saflarında yer almak suçladı. Bu suçlama sonrası ortaya çıkacak tüm ayrılık süreçlerinde sözde Sosyalist Parti sorumlu olacaktır.[4] Ama bunu örtmenin yolu da yine militarist fetvalar çıkararak kendi yüce gölgesi altında toplanma önerilerini sürekli sunarak, bilgiyi manipüle ederek, günde 50 kez birlik sözcüğü geçen açıklamalarla ne yüce bir birlik taraftarı olduğu ortaya konmasıdır. Ancak yüce birlik dergahı şeyhlerinin unuttukları, birlik önerisi yaptıkları yapıların çoğu sürecin birinde kendi tanımlamaları ile düşman saflarındaydı. O zaman yapılması gereken dergaha katılmak için düşman saflarında olanların tövbe etmesi yada yüce birlik dergahının şeyhinin af çıkarmasıdır. Ancak aslında murat edilen birlik değil herkesin, kendi yüce gölgesinde toplanması olduğu için bunlar aslında takkiyedir ve sokaktakilere ne kadar büyük ve yüce bir birlik savunucuymuş gibi davranabildiğini ortaya koyabilmektir. O yüzden yüce birlik dergahının şeyhi çağrılarını sürdürür, emirler, fetvalar verir, katılmayanlar ise kafirdir. Kafirlikten tövbe edilerek mi yoksa afla mı dergaha katılınabilir bunun bir el kitabı olsa gerek!!!...

Bir olalım birlik olalım amma benim saflarımda

Haziran ayının son günlerinde TKP, BKP ve KSP gençlik örgütleri ‘gün birlik olma günüdür’ başlığı ile bir bildiri dağıttı. Dönüp bunu çok okunan gazetelerde de tam metin yayınlattılar.

Aralık 2002 tarihinden başlayarak uzun süre çeşitli kesimlerden gençlik örgütlerinin oluşturduğu ‘Geleceğimizi Kurtarma Operasyonu’ (GKO) içinde farklı kesimlerde binlerce genç çeşitli düzeylerde çalışmalar yapmıştı.

16 Nisan sonrası bir kaç kez toplantılar yapılabilmiş ama sonuç alınamamıştı. GKO içindeki onlarca örgütün oluşturduğu ‘birlik’ hiçbir gerekçe gösterilmeden ‘pratik olarak’ çeşitli gençlik örgütleri tarafından çalışamaz hale getirilmişti[5]. Bazı gençlik örgütleri ‘biz yeni birşey kurmaya karar verdik’ deyip çıkıyorlar ortalığa ve başlık da atıyorlar ‘gün, birlik olma günüdür’. Ne bir eleştiri, ne de çekilme kararı ve sanki de birileri birlik olmaya karşıdır da onlar birlik olacaklar. GKO zaten birlikti ve on binlerce genç Kıbrıslıyı sokağa çıkarabilmişti. GKO dururken, onu ortadan kaldıracak koşullar açıklanmadan birlik çağrısı yapmak kelimenin diğer anlamı ile işin komik/acı tarafı ‘birliği’ ortadan kaldırıp, GKO ile ilgili tek kelime etmeden küçük hesapları bırakıp(!!) ‘birlik olma’ çağrısı yapılmasıdır. Yavuz hırsız ev sahibi bastırırmış, hem birliği dağıtacan sonra da bunları yazacan, bu kabul edilebilir bir siyasi yaklaşım değildir.

Hade var sayalım GKO konusunda mazeretleri var, o zaman parti gençlik örgütleri ile ilgili sorunları nedir?

24 Nisan 2003 tarihinde Birleşik Kıbrıs Partisi (BKP) gençlik örgütünün çağrısı üzerine BKP binasında YBH Gençlik olarak kendileri ile toplantı yaptık. Bize dediler ki, ‘TKP ve KSP ile oturduk ve şu taslak ortak deklerasyon çerçevesinde yeni bir birlik olacağız, ne düşünürsünüz?’ Bizim yanıtımız ise, çözüm için mücadele konusunda GKO sürecinin devam edip edemeyeceğinin önce sorgulanmasını ve sonuçlandırılmasını; taslak bildiri konusunda ise görüşümüzü resmi olarak kendilerine en kısa sürede bildirebilmek için ivedi olarak bizlere ulaştırılmasını istedik. O tarihten sonra bir daha BKP gençlik birimi tarafından bu konu ile ilgili YBH Gençlik aranmadı ancak gene de bizler zaman zaman BKP gençlik birimindeki arkadaşlardan bu bildiri taslağını talep ettik. 22 Mayıs tarihinde yine BKP ve KSP gençlik örgütlerinin çağrısı ile Yakındoğu Üniversitesindeki faşist saldırı konusunda CTP Gençlik Kollarının da katılımı ile BKP’nin binasında toplantı yapıldı ve toplantı sonunda birlikte hareket edilmesine verilen öneme dikkat çekilerek birlikte nelerin yapılabileceği değerlendirildi. İlk etapta BKP gençlik birimi tarafından bir taslak bildiri hazırlanacak ve tüm gençlik örgütleri bunu en kısa sürede değerlendirip gerekli düzenlemeleri gerçekleştikten sonra basına dağıtımı yapılacaktı. Bu konuda da BKP gençlik birimi üzerine düşeni yap(a)mamış, bildiri de hazırlan(a)mamıştı. BKP gençlik örgütü birlikte hareket için çağrı yapıyor, toplantı organize ediyor ama sonrasında yapılması gerekenleri yerine getirmeyerek aslında birliktelik konusundaki olanakları da tüketiyor. Bu birlikteliğe hiçbir şey kazandırmaz tersine birlikte hareketin önünü tıkar...

Daha önce de sorumsuzluk konusunda KSP gençlik birimi ile de bazı sorunlar yaşanmıştı[6]. Gençlik örgütleri arasında hazırlanan ortak bildirilerin Kıbrıs’ta Sosyalist Gerçek gazetesinde yayınlanması dışında, YBH Gençlik’in 5 Nisan 2003 tarihinde TC Elçiliği önünde ‘TC bu coğrafyadan sorumludur’[7] başlıklı eylem sürecinde de sorumsuzluktan kaynaklanan sorunlar yaşanmıştı. 27 Mart 2003 tarihinde YBH Gençlik’in çağrısı ile YBH’nın merkez binasında toplanan BKP ve KSP gençlik birimleri temsilcileri, ortak eylem önerisini değerlendirmişler ve TKP Gençlik Kollarının da toplantıya çağrılabilmesi için toplantı 31 Mart tarihine ertelenmişti. Kimi zaman eylem sürecinde saatlerin bile önemli olduğu bilinen bir gerçektir. 31 Mart tarihine kadar KSP gençlik birimi tarafında YBH Gençlik hiçbir şekilde bilgilendirilmemiş ve toplantı tarihinde de TKP Gençlik Kollarına haber verilmediği , zaten eyleme de katılmayacaklarını açıklamışlardı.

Tüm bu süreçlerin hatırlanmasında yarar vardır çünkü birlik istediğini söyleyen ve ‘günün küçük hesaplar günü değil’ diye yazanların pratik olarak ortaya koydukları önemlidir.

Gazetelerinde YBH’ya ve onun gençlik birimine karşı seviyesizce[8] ve yalana dayalı[9] yayınları uzun süredir sürdüren sözde Sosyalist Partinin en büyük birlik taraftarı olması[10] ama sorumluluk konusunda umarsızlıkları/duyarsızlıkları ve bunun sonucu birlikte hareketi tıkamaları sürekli hatırla(tıl)(n)ması gereken bir gerçektir.

Ortaya koydukları birlik çağrısı yalnızca kendilerini bağlar. Toplantı yapılmış sonrasında tekrar bilgilendirilmediği koşullarda YBH Gençlik’i zan altında bırakacak şekilde bazılarının sokağa çıkıp bildiri dağıtarak, gazetelere çıkıp birlik nutukları atarak çağrılar yapması da yalnızca kendilerini bağlar. Kimse kendi sorumsuzluğundan dolayı herhangi bir örgütü zan altında bırakamaz. Bu hiçbir etik kurala sığmaz.

Birlik, birbirine güvenen, inanan taraflar arasında, eşit düzeyli tartışmalarla oluşturulabilir. Yoksa üç beş şefin çağrısı ile kendini Kaf dağı tepesinde sanan örgüt yöneticileri ve onların dergah üyelerinin nutukları ile birlik sağlanamaz.

Farklılıkları tolere edemeyen, görünürde solcu yaşam alanında sağcı örgüt yöneticilerinin pratikleri ile aslında birlik değil kendi koltuklarını garantiye almak niyetleri rahatlıkla görülebilir.

Evet, ‘gün birlik olma günüdür’ ama böyle değil!!!...

Birlik olabilmek için gün önce arınma ve özeleştiri günüdür...

---

[1] Bu konuda Kıbrıs’ta Sosyalist Gerçek (KSG) gazetesi sürekli bu tanımlamaya uygun bir yayın yapmaktadır. Son olarak 97. sayıda ‘Birlik Sorunları’ isimli makalede: “Deklerasyona uyunuz veya gideceğiniz yere gidin! Çözüm düşmanlarının safina yani” (abç)

[2] Militarizm kelimesi rastgele seçilmiş bir kelime değildir. Militarizm yalnızca askeri düzeni anlatan bir kelime değil, sivil yaşamda da ifadesini bulan bir davranış ve yaşam biçimidir. Militarist yaklaşım askeri kurgu ve kuramlara uygun olgu ve olaylara yaklaşım olarak çok kısa özetlenebilir ve bu yalnızca haki renkli üniformalılara özgü değildir...

[3] KSG’nin 97. sayısında bunula ilgili onlarca örnek vardır. Başyazıda: halkımız tarafından cezalandırılmalarını, seçime katılırlarsa seçimlerde bir tek oy bile alamaz duruma düşürülmelerini, seçime katılmazlarsa tüm örgütlerden dıştalanmalarını beklemek hakkımız.” Kendine hak olarak gördüğü, kendi safında olmayan için yok olup gitmesidir. Ayni şekilde yazının sonunda “Bu talebe uymayanları halkımız aforoz edeceği açıktır” demek gene militarist bir yaklaşımdır. Çünkü genel bir kütle/kitle olduğu ve bunun kendi emirlerine uygun hareket etmesi gerektiği yaklaşımı ile, farklılıkları yok sayarak bir durum tesbiti yaratılıyor. Yani halkın ‘büyük çoğunlu’ yada benzeri eklerle istisnaları gözeten bir yaklaşım değil, genelleştirilmiş ve sürüleştirilmiş bir tanımlama ile ‘halkın’ birilerini kendi isteklerine göre aforoz edeceği deklere ediliyor.

[4] Bu küçük burjuva sol kesim konusunda da uzun bir değerlendirme yazısı da yazılmıştı:http://www.yenicag-net.com/muratkanatli/ksp/index.htm

[5] Bu konu aslında sürekli kendini tekrarlayan bir sorundur. Gençlik örgütleri çeşitli nedenlerle bir araya geliyorlar ama birlik süreci tamamlandığında açıklama yapmak yada bu konuda değerlendirme yayınlamak çok da alışılmış bir davranış biçimi değildir. YBH Gençlik Ağustos 2002 başlayan süreci kendi açısından sonlardığını Aralık 2002’de yayınladığı açıklaması ile ortaya koymuştu. Bu ayrışmanın ana nedeni gene KSP gençlik birimiydi. Ayrışma sürecinden sonra ilki 11 Aralık 2002 tarihinde yapılan eylemle başlayan ardından da çeşitli kesimlerden gençlik örgütlerinin katılımı ile genişleyerek Geleceğimizi Kurtarma Operasyonu oluşturulmuştu. 16 Nisan sonrası bazı kesimlerin seçimi ön plana çıkaran yaklaşımları nedeni ile farklılıklar ortaya çıkması ile GKO işlevsizleşmiş ve kendi kendini tüketir bir konuma gelmişti.

[6] Aslında bunlar büyük sorunlardı. Uzun süren ilişkileri askıya alma kararını YBH Gençlik 2002 Aralık’ında aldı ve yine iyi niyetli bir yaklaşımla ilişkileri en azından normalleştirme istemişti ancak KSP gençlik biriminin ‘saldırgan’ tarzı bu süreçte de sürmüştü. Bu konu ile ilgili detaylı olarak yazışmalarhttp://www.ybhgenclik.org/ksp/index.htm adresinden okunabilir...

[7] YBH Gençlik’in gerçekleştirdiği bu eylemin haber ve fotoğrafları www.ybhgenclik.org/050403adresindedir. Polisin saldırdığı bu eylem sonrası BKP gençlik biriminin bir açıklama yayınlamasına rağmen YDÜ’de Kürt öğrencilere yapılan saldırı yada DAÜ’de gazete satarken kendilere yapılanlarla ilgili duyarlılık talep eden ve bunun için eylem çağrıları yapan KSP gençlik biriminin bu konuda hiçbir yorum yada açıklama yapmaması da ayrıca ilginç ve hatırlanması gerek bir olaydı...

[8] Farklılıklar konusunun gündeme getirilmesi üzerine “arayan bulur derler, ya belasını ya da mevlasını” yada “birliğe madik atmaya çalışanlar” (KSG 97. sayı, Birlik sorunları)

[9] Kıbrıs’ta Sosyalist Gerçek gazetesindeki birçok sayısında bu konu ile ilgili örnek bulmak mümkündür. Bunlar içindeki en düzeysiz ve en çirkini 97. sayıdaki Referandum mu seçim mi başlıklı yazıda “yerel seçimlere karşı çıkıp oy vermeye sıra gelindiğinde CTP’ye oy veren YBH” Böylesi çirkin saldırıların uzun yıllar sağdan gelmesine alışmıştık ama sol iddiali bir oluşumdan gelmesi ciddi olarak bizi üzmenin ötesinde tedirgin etmiştir...

[10] İnsanların kendi kendilere (kimi zaman başkalarının katkıları ile) biçtikleri olumlu tanımlamalar kimi zaman uç örnekleri de ortaya çıkarır. ‘anne bak kral çıplak’ bunun güzel bir örneğidir. Çıplak olarak sokakta olan bu dostlar kendi kendilerine “bu girişimin en tutarlı tarafı KSP’dir” (KSG 97. sayı, Referandum mu seçim mi?) diyebilmektedir ve çıplak olduklarının söylenmesine de çok kızarlar...